Sevdiğim bir abim vardı
İnsan kendinin celladıdır derdi
Yok derdim
Hallac-ı Mansur
Deniz Gezmiş
Nefi
Mumcu derdim
Hepsi gizli bir intiharın failiydi derdi

Sevdiğim bir abim vardı
Gidenler kaybedenlerdir derdi
Şimdi olsa sormak isterdim
Kalanlar ne kazandı güzel abim?

İki dal sigara yaktım
İki gül soldu solumda
İki mesaj geldi ardından
İki zakkum yeşerdi

Fonda yine Ahmet Abi çalıyor
“Beni vur, beni ellere verme” diyor
Ah be Ahmet Abim
Senin, benim
Zihin prangalarına vurulmuşların
Gidecek elleri mi var?